“La prima notti (qualchi annu fa)” poesia di Domenica Pavone

*di Angolo Poesie

La finestra è aperta

e arriva la brizza e u scjauru ri lu mari.

La chiaria ri la luna basta e avanza

p’ alluminari tutta la stanza.

Supra un tavulinu ci sunnu sabbiardi,

frutta frisca, du biccheri

e na buttigghia di sinceru vinu.

U lettu, ri manu saputi, fu priparatu

cu linzola ri linu, c’ adduranu di sapuni

e gilsuminu.

Li corpi, ormai nuri, già jettanu paventu,

è arrivatu lu mumentu…..

Li manu si cercano, si trovanu

comu pi fari la prima prisintazioni

e ora… cumincia la vera ‘splurazioni….

Du cori battinu ‘mpazzuti,

ma pari ca fussi unu sulu.

Li carni s’incontranu,

li vrazza e li jammi sunnu tuttu un gruvigghiu,

si fremi, si anzima e ognunu penza:

– firmarimi cchiu’ nun vogghiu ! –

Du occhi lucinu,

qualchi lacrima scinni,

sarra’ pi duluri, ma è cchiu’ forti

lu piaciri…

Mumenti d’ estasi e di veru amuri

ca mai vurrissiru finiri !

Poi…. appagati e filici,

s’ addummiscinu abbrazzati,

dannusi l’ urtimi deci vasati.

Dumani.. a lu spuntari ru suli

ca ccia’ ruvigghia li pinzeri,

si dirannu :

– Ora , semu maritu e muggheri !-

*di Domenica Pavone

Lascia un commento

Il tuo indirizzo email non sarà pubblicato.